( وَ مِنْ كَلامٍ لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ ) فِى صِفَةِ الدُّنْيا: ما أَصِفُ مِن دارٍ أَوَّلُها عَناءٌ، وَ اخِرُها فَناءٌ، فِى حَلالِها حِسابٌ، وَ فِى حَرامِها عِقابٌ، مَنِ اسْتَغْنى فِيها فُتِنَ، وَ مَنِ افْتَقَرَ فِيها حَزِنَ، وَ مَنْ ساعاها فاتَتْهُ، وَ مَنْ قَعَدَ عَنْها واتَتْهُ، وَ مَنْ أَبْصَرَ بِها بَصَّرَتْهُ، وَ مَنْ أَبْصَرَ إِلَيْها أَعْمَتْهُ. أَقُولُ: وَ إِذا تَأَمَّلَ الْمُتَأَمِّلُ قَوْلَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ: وَ مَنْ أَبْصَرَ بِها بَصَّرَتْهُ وَجَدَ تَحْتَهُ مِنَ الْمَعْنَى الْعَجِيبِ، وَ الْغَرَضِ الْبَعِيدِ، ما لا تُبْلَغُ غايَتُهُ، وَ لا يُدْرَكُ غَوْرُهُ، وَ لا سِيَّما إِذا قَرَنَ إِلَيْهِ قَوْلَهُ: وَ مَنْ أَبْصَرَ إِلَيْها أَعْمَتْهُ فَإِنَّهُ يَجِدُ الْفَرْقَ بَيْنَ أَبْصَرَ بِهْا وَ اَبْصَرَ إِلَيْها واضِحاً نَيِّراً، وَ عَجِيباً باهِراً.
در نكوهش دنيا
دنياشناسى
چگونه خانه دنيا را توصيف كنم كه ابتداى آن سختى و مشقت، و پايان آن نابودى است، در حلال دنيا حساب، و در حرام آن عذاب است، كسى كه ثروتمند گردد فريب مىخورد، و آن كس كه نيازمند باشد اندوهناك است، و تلاشكننده دنيا به آن نرسد، و به رهاكننده آن، روى آورد، كسى كه با چشم بصيرت به آن بنگرد او را آگاهى بخشد و آن كس كه چشم به دنبال دنيا دوزد كوردلش مىكند. (از شگفتيهاى بىنظير كلام امام (ع) اين است كه فرمود: (و اگر به دنيا بنگرد آگاهى يابد) و (اگر چشم به دنبال دنيا دوزد كوردل شود) درود و سلام خدا بر على (ع) با اين فصاحت و بلاغت اعجاز گونه!!)