( وَ مِنْ خُطْبَةٍ لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ ) بَعْدَ التَّحْكِيمِ: الْحَمْدُ للَّهِ وَ إِنْ أَتَى الدَّهْرُ بِالْخَطْبِ الْفادِحِ، وَ الْحَدَثِ الْجَلِيلِ، وَ أَشْهَدُ أَنْ لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لا شَرِيكَ لَهُ، لَيْسَ مَعَهُ إِلهٌ غَيْرُهُ، وَ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ الِهِ. أَمَّا بَعْدُ فَإِنِّ مَعْصِيَةَ النَّاصِحِ الشَّفِيق الْعالِمِ الْمُجَرِّبِ تُورِثُ الْحَسْرَةَ وَ تُعْقِبُ النَّدامَةَ. وَ قَدْ كُنْتُ أَمَرْتُكُمْ فِى هذِهِ الْحُكُومَةِ أَمْرِى، وَ نَخَلْتُ لَكُمْ مَخْزُونَ رَأْيِى، لَوْ كانَ يُطاعُ لِقَصِيرٍ أَمْرٌ، فَأَبَيْتُمْ عَلَىَّ إِبآءَ الْمُخالِفِينَ الْجُفاةِ، وَ الْمُنابِذِينَ الْعُصاةِ، حَتَّى ارْتابَ النَّاصِحُ بِنُصْحِهِ، وَ ضَنّ الزَّنْدُ بِقَدْحِهِ، فَكُنْتُ أَنَا وَ إِيَّاكُمْ كَما قالَ أَخُو هَوازِنَ: أَمَرْتُكُمْ أَمْرِى بِمُنْعَرِجِ اللِّوى فَلَمْ تَسْتَبِينُوا النُّصْحَ إِلَّا ضُحَى الْغَدِ
بعد از حكميت
ضرورت ستايش پروردگار
خدا را سپاس! هر چند كه روزگار دشواريهاى فراوان و حوادثى بزرگ پديد آورد، و شهادت مىدهم جز خداى يگانه و بىمانند خدايى نباشد و جز او معبودى نيست، و گواهى مىدهم محمد (ص) بنده و فرستاده اوست.
علل شكست كوفيان
پس از حمد و ستايش خدا! بدانيد كه نافرمانى از دستور نصيحتكننده مهربان دانا و باتجربه، مايه حسرت و سرگردانى و سرانجامش پشيمانى است، من راى و فرمان خود را نسبت به حكميت به شما گفتم، و نظر خالص خود را در اختيار شما گذاردم. (اى كاش كه از قصير پسر سعد اطاعت مىشد) ولى شما همانند مخالفانى ستمكار، و پيمان شكنانى نافرمان، از پذيرش آن سر باز زديد، تا آنجا كه نصيحتكننده در پند دادن به ترديد افتاد، و از پند دادن خوددارى كرد، داستان من و شما چنان است كه برادر هوازنى سروده است: (در سرزمين منعرج، دستور لازم را دادم اما نپذيرفتند، كه فردا سزاى سركشى خود را چشيدند).