( وَ مِنْ كَلامٍ لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ ) لَمَّا هَرَبَ مَصْقَلَةُ بْنُ هُبَيْرَةِ الشَّيْبانِىّ إِلى مُعاوِيَةَ وَ كانَ قَدِ ابْتاعَ سَبْىَ بَنِى ناجِيَةَ مِنْ عامِلِ أَمِيرِالْمُؤمِنِينَ عَلَيْهِ السَّلامُ وَ أَعْتَقَهُمْ فَلَمَّا طالَبَهُ بِالْمالِ خاسَ بِهِ وَ هَرَبَ إِلَى الشَّامِ: قَبَّحَ اللَّهُ مَصْقَلَةَ فَعَلَ فِعْلَ السَّادَةِ، وَ فَرَّ فِرارَ الْعَبِيدِ، فَما أَنْطَقَ مادِحَهُ حَتّى أَسْكَتَهُ، وَ لا صَدَّقَ واصِفَهُ حَتّى بَكَّتَهُ، وَ لَوْ أَقامَ لَأَخَذْنا مَيْسُورَهُ، وَ انْتَظَرْنا بِمالِهِ وُفُورَهُ.
سرزنش مصقله پسر هبيره
تاسف از فرار مصقله
خدا روى مصقله را زشت گرداند، كار بزرگواران را انجام داد، اما خود چونان بردگان فرار كرد، هنوز ثناخوان به مداحى او برنخاسته بود كه او را ساكت كرد، هنوز سخن ستايشگر او به پايان نرسيده بود كه آنها را به زحمت انداخت. اما اگر مردانه ايستاده بود همان مقدار كه داشت از او مىپذيرفتيم و تا هنگام قدرت و توانايى به او مهلت مىداديم.