وَ مِنْ كَلامٍ لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ فِى مَعْنَى الْحَكَمَيْنِ: فَأَجْمَعَ رَأْىُ مَلَئِكُمْ عَلى أَنِ اخْتارُوا رَجُلَيْنِ، فَأَخَذْنا عَلَيْهِما أَنْ يُجَعْجِعا عِنْدَ الْقُرانِ، وَ لا يُجاوِزاهُ، وَ تَكُونَ أَلْسِنَتُهُما مَعَهُ، وَ قُلُوبُهُما تَبِعَهُ، فَتاها عَنْهُ، وَ تَرَكَا الْحَقَّ وَ هُما يُبْصِرانِهِ، وَ كانَ الْجَوْرُ هَواهُما، وَ الْإِعْوِجاجُ دَأْبَهُما، وَ قَدْ سَبَقَ اسْتِثْناؤُنا عَلَيْهِما فِى الْحُكْمِ بِالْعَدْلِ و الْعَمَلِ بِالْحَقِّ، سُوءَ رَأْيِهِما، وَ جَوْرَ حُكْمِهِما، و الثِّقَةُ فِى أَيْدِينا لِأَنْفُسِنا حِينَ خالَفا سَبِيلَ الْحَقِّ، وَ أَتَيا بِما لا يُعْرَفُ مِنْ مَعْكُوسِ الْحُكْمِ.
درباره حكمين
نكوهش از خيانت حكمين
راى جمعيت شما در صفين يكى شد كه دو مرد را به داورى برگزينند (ابوموسى اشعرى، عمروعاص) و از آن دو پيمان گرفتيم كه در برابر قرآن تسليم باشند، و از آن تجاوز نكنند، زبان آن دو با قرآن و قلبهايشان پيرو كتاب خدا باشد، اما آنها از قرآن رويگردان شدند، حق را آشكار مىديدند و ترك گفتند كه جور و ستم، خواسته دلشان، و كجى و انحراف در روش فكريشان بود. در صورتيكه پيش از صدور راى زشت و حكم جائرانه، با آنها شرط كرده بوديم كه به عدل حكم نموده و به حق عمل كنند، ما به حقانيت خود ايمان داريم در حالى كه آن دو از راه حق بيرون رفتند و حكمى بر خلاف حكم خدا صادر كردند.