( وَ مِنْ كَلامٍ لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ ) قالَهُ لَمَّا اضْطَرَبَ عَلَيْهِ أَصْحابُهُ فِى أَمْرِ الْحُكُومَةِ: أَيُّهَا النّاسُ، إِنَّهُ لَمْ يَزَلْ أَمْرِى مَعَكُمْ عَلى ما أُحِبُّ حَتّى نَهِكَتْكُمُ الْحَرْبُ، وَ قَدْ -وَ اللَّهِ- أَخَذَتْ مِنْكُمْ وَ تَرَكَتْ، وَ هِىَ لِعَدُوِّكُمْ أَنْهَكَ، لَقَدْ كُنْتُ أَمْسِ أَمِيراً فَأَصْبَحْتُ الْيَوْمَ مَأْمُوراً، وَ كُنْتُ أَمْسِ ناهِياً فَأَصْبَحْتُ الْيَوْمَ مَنْهِيّاً، وَ قَدْ أَحْبَبْتُمُ الْبَقاءَ، وَ لَيْسَ لِى أَنْ أَحْمِلَكُمْ عَلى ما تَكْرَهُونَ.
درباره حكميت :نكوهش از نافرمانى كوفيان
اى مردم، همواره كار من با شما به دلخواه من بود تا آنكه جنگ شما را ناتوان كرد، به خدا اگر جنگ كسانى را از شما گرفت، و جمعى را گذاشت، براى دشمنانتان نيز كوبندهتر بود، من ديروز فرمانده و امير شما بودم ولى امروز فرمانم مىدهند، ديروز بازدارنده بودم كه امروز مرا باز مىدارند، شما زنده ماندن را دوست داريد، و من نمىتوانم شما را به راهى كه دوست نداريد اجبار كنم.