( وَ مِنْ خُطْبَةٍ لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ ) عِندَ الْمَسِيرِ إِلَى الشَّامِ: اَلْحَمْدُ لِلَّهِ كُلَّما وَقَبَ لَيْلٌ وَ غَسَقَ، وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ كُلَّما لاحَ نَجْمٌ وَ خَفَقَ، وَ الْحَمْدُ للَّهِ غَيْرَ مَفْقُودِ الْإِنْعامِ، وَ لا مُكافَاءِ الْإِفْضالِ. اَمَّا بَعْدُ فَقَدْ بَعَثْتُ مُقَدِّمَتِى، وَ أَمَرْتُهُمْ بِلُزُومِ هذَا الْمِلْطاطِ حَتّى يَأْتِيَهُمْ أَمْرِى، وَ قَدْ رَأَيْتُ أَنْ أَقْطَعَ هذِهِ النُّطْفَةَ إِلى شِرْذِمَةٍ مِنْكُم مُوطِّنينَ أَكْنافَ دَجْلَةَ، فَأُنْهِضَهُمْ مَعَكُمْ إِلى عَدُوِّكُمْ، وَ أَجْعَلَهُمْ مِنْ أَمْدادِ الْقُوَّةِ لَكُمْ. أَقُولُ: يَعْنِى عَلَيْهِ السَّلامُ بِالْمِلْطاطِ ههُنَا السَّمْتَ الَّذِى أَمَرَهُمْ بِلُزُومِهِ وَ هُوَ شاطِئُ الْفُراتِ، وَ يُقالُ ذلِكَ أَيْضاً لِشاطِىءِ الْبَحْرِ، وَ أَصْلُهُ مَا اسْتَوى مِنَ الْأَرْضِ، وَ يَعْنِى بِالنُّطفَةِ ماءَ الْفُراتِ، وَ هُوَ مِنْ غَرِيبِ الْعِباراتِ وَ عَجِيبِها.
هنگام لشكركشى به شام
ضرورت آمادگى رزمى
ستايش خداوند را سزاست، هر لحظه كه شب فرا رسد، و پرده تاريكى فرو افتد. ستايش مخصوص پروردگارى است هر زمان كه ستارهاى طلوع و غروب كند. ستايش خداوندى را سزاست كه نعمتهاى او پايان نمىپذيرد، و بخششهاى او را جبران نتوان كرد. پس از ستايش پروردگار، پيشتازان لشگرم را از جلو فرستادم، و دستور دادم در كنار فرات توقف كنند، تا فرمان من به آنها برسد. زيرا تصميم گرفتم از آب فرات بگذرم و به سوى جمعيتى از شما كه در اطراف دجله مسكن گزيدهاند رهسپار گردم و آنها را همراه شما بسيج نمايم، و از آنها براى كمك و تقويت شما يارى بطلبم (منظور امام از (ملطاط) آنجايى است كه دستور توقف داد، (كنار فرات) كه به كنار فرات يا دريا (ملطاط) هم مىگويند. و امام (ع) از كلمه (نطفه) آب فرات اراده كرده كه شگفتآور است)