( وَ مِنْ كَلامٍ لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ ) لَمَّا أَنْفَذَ عَبْدَاللَّهِ بْنَ عَبَّاسٍ إِلَى الزُّبَيْرِ قَبْلَ وُقُوعِ الْحَرْبِ يَوْمَ الْجَمَلِ لِيَسْتَفِيئَهُ إِلى طاعَتِهِ: لا تَلْقَيَنَّ طَلْحَةَ فَإِنَّكَ إِن تَلْقَهُ تَجِدْهُ كَالثَّوْرِ عاقِصاً قَرْنَهُ، يَرْكَبُ الْصَّعْبَ وَ يَقُولُ: هُوَ الْذَّلُولُ! وَ لكِنِ الْقَ الزُّبَيْرَ فَإِنَّهُ أَلْيَنُ عَرِيكَةً، فَقُل لَهُ: يَقُولُ لَكَ ابْنُ خالِكَ: عَرَفْتَنِى بِالْحِجازِ وَ أَنْكَرْتَنِى بِالْعِراقِ، فَما عَدا مِمَّا بَدا؟. أَقُولُ: هُوَ عَلَيْهِ السَّلامُ أَوَّلُ مَنْ سُمِعَتْ مِنْهُ هذِهِ الْكَلْمَةُ: أَعْنِى: فَما عَدا مِمَّا بَدا؟.
دستورى به ابنعباس
روانشناسى طلحه و زبير
با طلحه، ديدار مكن، زيرا در برخورد با طلحه، او را چون گاو وحشى يابى كه شاخش را تابيده و آماده نبرد است، سوار بر مركب سركش مىشود و مىگويد، رام است، بلكه با زبير! ديدار كن كه نرمتر است، به او بگو، پسردايى تو مىگويد. در حجاز مرا شناختى، و در عراق مرا نمىشناسى؟! چه شد كه از پيمان خود باز گشتى؟! (جمله كوتاه (فما عدا مما بدا) براى نخستين بار از امام على (ع) شنيده شد و پيش از امام از كسى نقل نگرديد)