( وَ مِنْ كَلامٍ لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ ) كانَ يُوصِى بِهِ اَصْحابَهُ: تَعاهَدُوا أَمْرَ الصَّلوةِ، وَ حافِظُوا عَلَيْها، وَ اسْتَكْثِرُوا مِنْها، وَ تَقَرَّبُواْ بِها، فَإِنَّها كانَتْ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ كِتاباً مَوْقُوتاً، أَلا تَسْمَعُونَ إِلى جَوابِ أَهْلِ النّارِ حِينَ سُئِلُوا: ما سَلَكَكُمْ فِى سَقَرَ؟ قالُواْ: لَمْ نَكُ مِنَ الْمُصَلِّينَ. وَ إِنَّها لَتَحُتُّ الذُّنُوبَ حَتّ الْوَرَقِ، وَ تُطْلِقُها إِطْلاقَ الرِّبَقِ، وَ شَبَّهَها رَسْولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ الِهِ بالْحَمَّةِ تَكُونُ عَلى بابِ الرَّجُلِ فَهُوَ يَغْتَسِلُ مِنْها فِى الْيَوْمِ وَ اللَّيْلَةِ خَمْسَ مَرَّاتٍ. فَما عَسى أَن يَبْقى عَلَيْهِ مِنَ الدَّرَنِ وَ قَدْ عَرَفَ حَقَّها رِجالٌ مِّنَ الْمُؤْمِنِينَ الَّذينَ لا تَشْغَلُهُمْ عَنْها زِينَةُ مَتاعٍ، وَ لا قُرَّةُ عَيْنٍ مِنْ وَلَدٍ وَ لا مالٍ، يَقُولُ اللَّهُ سُبْحانَهُ: رِجالٌ لا تُلْهِيهِمْ تِجارَةٌ وَ لا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَ إِقامِ الصَّلاةِ وَ إِيتاءِ الزَّكاةِ. وَ كانَ رَسُولُ اللَّهِ -صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ اَلِهِ- نَصِباً بِالصَّلاةِ بَعْدَ التَّبْشِيرِ لَهُ بَالْجَنَّةِ، لِقَوْلِ اللَّهِ سُبْحانَهُ: و أْمُرْ أَهْلَكَ بِالصَّلاةِ و اصْطَبِرْ عَلَيْها فَكانَ يَأْمُرُ بِها أَهْلَهُ، وَ يُصَبِّرُ عَلَيْها نَفْسَهُ. ثُمَ إِنَّ الزَّكاةَ جُعِلَتْ مَعَ الصَّلاةِ قُرْباناً لِأهْلِ الْإِسْلامِ، فَمَنْ أَعْطاها طَيِّبَ النَّفْسِ بِها، فَإِنَّها تُجْعَلُ لَهُ كَفارَةً، وَ مِنَ النّارِ حِجازاً وَ وِقايَةً، فَلا يُتْبِعَنَّها أَحَدٌ نَفْسَهُ، وَ لا يُكْثِرَنَّ عَلَيْها لَهْفَهُ، فَإِنَّ مَنْ أَعْطاها غَيْرَ طَيِّبِ النَّفْسِ بِها يَرْجُو بِها ما هُوَ أَفْضَلُ مِنْها فَهُوَ جاهِلٌ بِالسُّنَّةِ، مَغْبُونُ الْأَجْرِ، ضالُّ الْعَمَلِ، طَوِيلُ النَّدَمِ. ثُمَّ أَداءَ الْأَمانَةِ، فَقَدْ خابَ مَنْ لَيْسَ مِنْ أَهْلِها، إِنَّها عُرِضَتْ عَلَى السَّمواتِ الْمَبْنِيَّةِ، وَ الْأَرَضِينَ الْمَدْحُوَّةِ، وَ الْجِبالِ ذاتِ الطُّولِ الْمَنْصُوبَةِ، فَلا أَطْوَلَ وَ لا أَعْرَضَ وَ لا أَعْلى وَ لا أَعْظَمَ مِنْها، وَ لَوِ امْتَنَعَ شَىْءٌ بِطُولٍ أَوْ عَرْضٍ أَوْ قُوَّةٍ أَوْ عِزٍّ لَامْتَنَعْنَ، وَ لكِنْ أَشْفَقْنَ مِنَ الْعُقُوبَةِ، وَ عَقَلْنَ ما جَهِلَ مَنْ هُوَ أَضْعَفُ مِنْهُنَّ وَ هُوَ الْإِنْسانُ إِنَّهُ كانَ ظَلُوماً جَهُولًا. إِنَّ اللَّهَ -سُبْحانَهُ وَ تَعالى- لا يَخْفى عَلَيْهِ مَا الْعِبادُ مُقْتَرِفُونَ فِى لَيْلِهِمْ وَ نَهارِهِمْ، لَطُفَ بِهِ خُبْراً، وَ أَحاطَ بِهِ عِلْماً، أَعْضاؤُكُمْ شُهُودُهُ، وَ جَوارِحُكُمْ جُنُودُهُ، وَ ضَمائِرُكُمْ عُيُونُهُ، وَ خَلَواتُكُمْ عِيانُهُ.
در سفارش به ياران خود
رهآورد نماز
مردم! نماز را برعهده گيريد، و آن راحفظ كنيد، زياد نماز بخوانيد، و با نماز خود را به خدا نزديك كنيد، (نماز فريضه واجبى است كه در وقتهاى خاص بر مومنان واجب گرديده است)، آيا به پاسخ دوزخيان گوش فرانمىدهيد، آن هنگام كه از آنها پرسيدند: چه چيز شما را به دوزخ كشانده است؟ گفتند: (ما از نمازگزاران نبوديم.) همانا نماز! گناهان را چونان برگهاى پاييز فرو مىريزد، و غل و زنجير گناهان را از گردنها مىگشايد، پيامبر اسلام (ص) نماز را به چشمه آب گرمى كه بر در سراى مردى جريان داشته باشد، تشبيه كرد، اگر روزى پنج بار خود را در آن شستشو دهد، هرگز چرك و آلودگى در بدن او نماند. همانا كسانى از مومنان حق نماز را شناختند كه زيور دنيا از نماز بازشان ندارد، و روشنايى چشمشان يعنى اموال و فرزندان مانع نمازشان نشود. خداى سبحان مىفرمايد: (مردانى هستند كه تجارت و خريد و فروش، آنان را از ياد خدا، و برپا داشتن نماز، و پرداخت زكات باز نمىدارد) رسول خدا (ص) پس از بشارت به بهشت، خود را در نماز خواندن به زحمت مىانداخت، زيرا خداوند به او فرمود: (خانواده خويش را به نماز فرمان ده و بر انجام آن شكيبا باش.) پس پيامبر (ص) پى در پى خانواده خود را به نماز فرمان مىداد، و خود نيز در انجام نماز شكيبا بود.
ارزش و رهآورد زكات
همانا پرداخت زكات با نماز، عامل نزديك شدن مسلمانان با خداست، پس آن كس كه زكات را با رضايت خاطر بپردازد. كفاره گناهان او مىشود، بازدارنده و نگهدارنده انسان از آتش جهنم است، پس نبايد به آنچه پرداخته با نظر حسرت نگاه كند، و براى پرداخت زكات افسوس خورد، زيرا آن كس كه زكات را از روى رغبت نپردازد، و انتظار بهتر از آنچه را پرداخته داشته باشد، به سنت پيامبر (ص) نادان است، و پاداش او اندك، و عمل او تباه و هميشه پشيمان خواهد بود.
مسووليت اداى امانت
يكى ديگر از وظائف الهى، اداى امانت است، آن كس كه امانتها را نپردازد زيانكار است، امانت الهى را بر آسمانهاى برافراشته، و زمينهاى گسترده، و كوههاى بپا داشته، عرضه كردند، كه از آنها بلندتر، بزرگتر، وسيعتر يافت نمىشود، اما نپذيرفتند اگر بنا بود كه چيزى به خاطر طول و عرض و توانمندى و سربلندى از پذيرفتن امانت سر باز زند آنان بودند، اما از كيفر الهى ترسيدند، و از عواقب تحمل امانت آگاهى داشتند، كه ناتوانتر از آنها آگاهى نداشت، و آن انسان است، كه خدا فرمود: (همانا انسان ستمكار نادان است.)
دانش الهى
همانا بر خداوند سبحان پنهان نيست آنچه را كه بندگان در شب و روز انجام مىدهند، كه دقيقا بر اعمال آنها آگاه است، و با علم خويش بر آنها احاطه دارد، اعضا شما مردم گواه او، و اندام شما سپاهيان او، و روان و جانتان جاسوسان او، و خلوتهاى شما بر او آشكار است.