( وَ مِنْ دُعاءٍ كانَ يَدْعُو بِهِ عَلَيْهِ السَّلامُ كَثِيراً: ) الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِى لَمْ يُصْبِحْ بِى مَيِّتاً وَ لا سَقِيماً وَ لا مَضْرُوباً عَلى عُرُوقِى بِسُوءٍ وَ لا مَأْخُوذاً بِأَسْوَِ عَمَلِى، وَ لا مَقْطُوعاً دابِرِى، وَ لا مُرْتَدّاً عَنْ دِينِى، وَ لا مُنكِراً لِرَبِّى، وَ لا مُسْتَوْحِشاً مِنْ إِيمانِى، وَ لا مُلْتَبِساً عَقلِى، وَ لا مُعَذَّباً بِعَذابِ الْأُمَمِ مِنْ قَبْلِى. أَصَبْحْتُ عَبْداً مَمْلُوكاً ظالِماً لِنَفْسِى، لَكَ الْحُجَّةُ عَلَىَّ وَ لا حُجَّةَ لِى، وَ لا أَسْتَطِيعُ أَنْ اخُذَ إِلَّا ما أَعْطَيْتَنِى، وَ لا أَتَّقِىَ إِلَّا ما وَقَيْتَنِى. اللَّهُمَّ إِنِّى أَعُوذُ بِكَ أَنْ أَفْتَقِرَ فِى غِنَاكَ، أَوْ أَضِلَّ فِى هُداكَ، أَوْ أُضامَ فِى سُلْطانِكَ، أَوْ أُضْطَهَدَ وَ الْأَمْرُ لَكَ. اللَّهُمَّ اجْعَلْ نَفْسِى أَوَّلَ كَرِيمَةٍ تَنْتَزِعُها مِنْ كَرائِمِى، وَ أَوَّلَ وَدِيعَةٍ تَرْتَجِعُها مِنْ وَدائِعِ نِعَمِكَ عِنْدِى. اللَّهُمَّ إِنَّا نَعُوذُ بِكَ أَنْ نَذْهَبَ عَنْ قَوْلِكَ، أَوْ نُفْتَتَنَ عَنْ دِينِكَ، أَوْ تَتايَعَ بِنا أَهْواؤُنا دُونَ الْهُدَى الَّذِى جاءَ مِنْ عِنْدِكَ.
نيايش
ستايش و نيايش
ستايش خداوندى را سزاست كه شبم را به صبح آورد بى آنكه مرده يا بيمار باشم، نه دردى بر رگهاى تنم باقى، و نه به كيفر بدترين كردارم گرفتار كرد، نه بىفرزند و خاندان، و نه از دين رويگردان، و نه منكر پروردگارم، نه ايمانم دگرگون، و نه عقلم آشفته، و نه به عذاب امتهاى گذشته گرفتارم. در حالى صبح كردم كه بندهاى بىاختيار و بر نفس خود ستمكارم. خدايا تو راست كه مرا محكوم فرمايى در حالى كه عذرى ندارم، و توان فراهم آوردن چيزى جز آنچه كه تو مىبخشايى ندارم، و قدرت حفظ خويش ندارم جز آن كه تو مرا حفظ فرمايى. خدايا به تو پناه مىبرم از آنكه در سايه بىنيازى تو، تهيدست باشم، يا در پرتو روشنايى هدايت تو گمراه گردم، يا در پناه قدرت تو بر من ستم روا دارند، يا خوار و ذليل باشم در حالى كه كار در دست تو باشد. خدايا ما به تو پناه مىبريم از آنكه از فرموده تو بيرون شويم، يا از دين تو خارج گرديم، يا هواهاى نفسانى پياپى بر ما فرود آيد، كه از هدايت ارزانىشده از جانب تو سر باز زنيم.