( وَ مِنْ كَلامٍ لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ: ) وَ لَقَدْ كُنَّا مَعَ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ الِهِ نَقْتُلُ اباءَنا وَ اَبْناءَنا وَ إِخْوانَنا وَ اَعْمامَنا، ما يَزِيدُنا ذلِكَ إِلَّا إِيماناً وَ تَسْلِيماً وَ مُضِيّاً عَلَى اللَّقَمِ، وَ صَبْراً عَلى مَضَضِ الْأَلَمِ، وَ جِدّاً فِى جِهادِ الْعَدُوِّ، وَ لَقَدْ كانَ الرَّجُلُ مِنَّا وَ الاخَرُ مِنُ عَدُوِّنا يَتَصاوَلانِ تَصاوُلَ الْفَحْلَيْنِ، يَتَخالَسانِ أَنفُسَهُما أَيُّهُما يَسْقِى صاحِبَهُ كَاْسَ الْمَنُونِ، فَمَرَّةً لَنا مِنْ عَدُوِّنا وَ مَرَّةً لِعَدُوِّنا مِنَّا. فَلَمَّا رَأَى اللَّهُ صِدْقَنا أَنزَلَ بِعَدُوِّنَا الْكَبْتَ، وَ أَنزَلَ عَلَيْنَا النَّصْرَ، حَتَّى اسْتَقَرَّ الْإِسْلامُ مُلْقِياً جِرانَهُ، وَ مُتَبَوِّئاً أَوْطانَهُ. وَ لَعَمْرِى لَوْ كُنَّا نَاْتِى ما أَتَيْتُمْ ما قامَ لِلدِّينِ عَمُودٌ، وَ لَا اخْضَرَّ لِلْإِيمانِ عُودٌ، وَ ايْمُ اللَّهِ لَتَحْتَلِبُنَّها دَماً، وَ لَتُتْبِعُنَّها نَدَماً.
در وصف اصحاب رسول
ياد مبارزات دوران پيامبر (ص) در صفين
در ركاب پيامبر خدا (ص) بوديم و با پدران و فرزندان و برادران و عموهاى خود جنگ مىكرديم، كه اين مبارزه بر ايمان و تسليم ما مىافزود، و ما را در جاده وسيع حق و صبر و بردبارى برابر ناگواريها و جهاد و كوشش برابر دشمن، ثابت قدم مىساخت. گاهى يك نفر از ما و ديگرى از دشمنان ما، مانند دو پهلوان نبرد مىكردند، و هر كدام مىخواست كار ديگرى را بسازد و جام مرگ را به ديگرى بنوشاند، گاهى ما بر دشمن پيروز مىشديم و زمانى دشمن بر ما غلبه مىكرد. پس آنگاه كه خدا، راستى و اخلاص ما را ديد، خوارى و ذلت را بر دشمنان ما نازل و پيروزى را به ما عنايت فرمود، تا آنجا كه اسلام استحكام يافته فراگير شد و در سرزمينهاى پهناورى نفوذ كرد، به جانم سوگند! اگر ما در مبارزه مثل شما بوديم هرگز پايهاى براى دين استوار نمىماند، و شاخهاى از درخت ايمان سبز نمىگرديد، به خدا سوگند! شما هم اكنون از سينه شتر خون مىدوشيد و سرانجامى جز پشيمانى نداريد