( وَ مِنْ كَلامٍ لَهُ عَلَيْهِ الْسَّلامُ ) لَمّا قُبِضَ رَسُولُاللَّهِ صَلّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ الِهِ وَ خاطَبَهُ الْعَبّاسُ وَ أَبُوسُفْيانَ بْنُ حَرْبٍ فِى أَن يُبايِعا لَهُ بِالْخِلافَةِ: أَيُّهَا النَّاسُ شُقُّوا أَمْواجَ الْفِتَنِ بِسُفُنِ النَّجاةِ، وَ عَرِّجُوا عَنْ طَرِيقِ الْمُنافَرَةِ، وَ ضَعُوا تِيجانَ الْمُفاخَرَةِ، أَفْلَحَ مَن نَهَضَ بِجَناحٍ، أَوِ اسْتَسْلَمَ فَأَراحَ، ماءٌ اجِنٌ، وَ لُقْمَةٌ يَغُصُّ بِها اكِلُها، وَ مُجْتَنِى الثَّمَرَةِ لِغَيْرِ وَقْتِ إِيناعِها كَالزَّارِعِ بِغَيْرِ أَرْضِهِ. فَإِنْ أَقُلْ، يَقُولُوا: حَرَصَ عَلَى الْمُلْكِ، وَ إِنْ أَسْكُتْ يَقُولُوا: جَزِعَ مِنَ الْمَوْتِ، هَيْهاتَ بَعْدَ اللَّتَيَّا وَ الَّتِى وَ اللَّهِ لَابْنُ أَبِىطالِبٍ انَسُ بِالْمَوْتِ مِنَ الطِّفْلِ بِثَدْىِ أُمِّهِ، بَلِ انْدَمَجْتُ عَلى مَكْنُونِ عِلْمٍ لَوْ بُحْتُ بِهِ لَاضْطَرَبْتُمُ اضْطِرابَ الاَرْشِيَةِ فِى الطَّوِىّ الْبَعِيدَةِ.
پس از رحلت رسول خدا
راههاى پرهيز از فتنهها
اى مردم، امواج فتنهها را با كشتيهاى نجات، درهم بشكنيد، و از راه اختلاف و پراكندگى بپرهيزيد. و تاجهاى فخر و برترىجويى را بر زمين نهيد، رستگار شد آن كس كه با ياران بپا خواست، يا كنارهگيرى نمود و مردم را آسوده گذاشت، اينگونه زمامدارى، چون آبى بدمزه، و لقمهاى گلوگير است، و آن كس كه ميوه را كال و نارس چيند، مانند كشاورزى است كه در زمين ديگرى بكارد.
فلسفه سكوت
در شرائطى قرار دارم كه اگر سخن بگويم، مىگويند بر حكومت حريص است، و اگر خاموش باشم، مىگويند: از مرگ ترسيد!! هرگز! من و ترس از مرگ؟! پس از آن همه جنگها و حوادث ناگوار؟! سوگند به خدا، انس و علاقه فرزند ابيطالب به مرگ در راه خدا، از علاقه طفل به پستان مادر بيشتر است، اينكه سكوت برگزيدم، از علوم و حوادث پنهانى، آگاهى دارم كه اگر باز گويم مضطرب مىگرديد، چون لرزيدن ريسمان در چاههاى عميق!!