|
|
|
|
|
|
|
|
|
الذاريات |
به نام خداوند بخشنده بخشايشگر
سوگند به بادهايى كه (ابرها را) به حركت درمىآورند، (1)
سوگند به آن ابرها كه بار سنگينى (از باران را) با خود حمل مىكنند، (2)
و سوگند به كشتيهايى كه به آسانى به حركت درمىآيند، (3)
و سوگند به فرشتگانى كه كارها را تقسيم مىكنند، (4)
(آرى سوگند به همه اينها) كه آنچه به شما وعده شده قطعا راست است; (5)
و بىشك (رستاخيز) و جزاى اعمال واقعشدنى است! (6)
قسم به آسمان كه داراى چين و شكنهاى زيباست، (7)
كه شما (درباره قيامت) در گفتارى مختلف و گوناگونيد! (8)
(تنها) كسى از ايمان به آن منحرف مىشود كه از قبول حق سرباز مىزند! (9)
كشته باد دروغگويان (و مرگ بر آنها)! (10)
همانها كه در جهل و غفلت فرو رفتهاند، (11)
و پيوسته سؤال مىكنند: «روز جزا چه موقع است؟!» (12)
(آرى) همان روزى است كه آنها را بر آتش مىسوزانند! (13)
(و گفته مىشود:) بچشيد عذاب خود را، اين همان چيزى است كه براى آن شتاب داشتيد! (14)
به يقين، پرهيزگاران در باغهاى بهشت و در ميان چشمهها قرار دارند، (15)
و آنچه پروردگارشان به آنها بخشيده دريافت مىدارند، زيرا پيش از آن (در سراى دنيا) از نيكوكاران بودند! (16)
آنها كمى از شب را مىخوابيدند، (17)
و در سحرگاهان استغفار مىكردند، (18)
و در اموال آنها حقى براى سائل و محروم بود! (19)
و در زمين آياتى براى جويندگان يقين است، (20)
و در وجود خود شما (نيز آياتى است); آيا نمىبينيد؟! (21)
و روزى شما در آسمان است و آنچه به شما وعده داده مىشود! (22)
سوگند به پروردگار آسمان و زمين كه اين مطلب حق است همان گونه كه شما سخن مىگوييد! (23)
آيا خبر مهمانهاى بزرگوار ابراهيم به تو رسيده است؟ (24)
در آن زمان كه بر او وارد شدند و گفتند: «سلام بر تو!» او گفت: «سلام بر شما كه جمعيتى ناشناختهايد!» (25)
سپس پنهانى به سوى خانواده خود رفت و گوساله فربه (و بريان شدهاى را براى آنها) آورد، (26)
و نزديك آنها گذارد، (ولى با تعجب ديد دست بسوى غذا نمىبرند) گفت: «آيا شما غذا نمىخوريد؟!» (27)
و از آنها احساس وحشت كرد، گفتند: «نترس (ما رسولان و فرشتگان پروردگار توايم)!» و او را بشارت به تولد پسرى دانا دادند. (28)
در اين هنگام همسرش جلو آمد در حالى كه (از خوشحالى و تعجب) فرياد مىكشيد به صورت خود زد و گفت: «(آيا پسرى خواهم آورد در حالى كه) پيرزنى نازا هستم؟!» (29)
گفتند: «پروردگارت چنين گفته است، و او حكيم و داناست!» (30)
(ابراهيم) گفت: «ماموريت شما چيست اى فرستادگان (خدا)؟» (31)
گفتند: «ما به سوى قوم مجرمى فرستاده شدهايم... (32)
تا بارانى از «سنگ - گل» بر آنها بفرستيم; (33)
سنگهايى كه از ناحيه پروردگارت براى اسرافكاران نشان گذاشته شده است!» (34)
ما مؤمنانى را كه در آن شهرها(ى قوم لوط) زندگى مىكردند (قبل از نزول عذاب) خارج كرديم، (35)
ولى جز يك خانواده باايمان در تمام آنها نيافتيم! (36)
و در آن (شهرهاى بلا ديده) نشانهاى روشن براى كسانى كه از عذاب دردناك مىترسند به جاى گذارديم. (37)
و در (زندگى) موسى نيز (نشانه و درس عبرتى بود) هنگامى كه او را با دليلى آشكار به سوى فرعون فرستاديم; (38)
اما او با تمام وجودش از وى روى برتافت و گفت: «اين مرد يا ساحر است يا ديوانه!» (39)
از اين رو ما او و لشكريانش را گرفتيم و به دريا افكنديم در حالى كه در خور سرزنشبود! (40)
و (همچنين) در سرگذشت «عاد» (آيتى است) در آن هنگام كه تندبادى بىباران بر آنها فرستاديم، (41)
كه بر هيچ چيز نمىگذشت مگر اينكه آن را همچون استخوانهاى پوسيده مىساخت. (42)
و نيز در سرگذشت قوم «ثمود» عبرتى است در آن هنگام كه به آنان گفته شد: «مدتى كوتاه بهرهمند باشيد (و سپس منتظر عذاب)!» (43)
آنها از فرمان پروردگارشان سرباز زدند، و صاعقه آنان را فراگرفت در حالى كه (خيره خيره) نگاه مىكردند (بىآنكه قدرت دفاع داشته باشند)! (44)
چنان بر زمين افتادند كه توان برخاستن نداشتند و نتوانستند از كسى يارى طلبند! (45)
همچنين قوم نوح را پيش از آنها هلاك كرديم، چرا كه قوم فاسقى بودند! (46)
و ما آسمان را با قدرت بنا كرديم، و همواره آن را وسعت مىبخشيم! (47)
و زمين را گسترديم، و چه خوب گسترانندهاى هستيم! (48)
و از هر چيز دو جفت آفريديم، شايد متذكر شويد! (49)
پس به سوى خدا بگريزيد، كه من از سوى او براى شما بيمدهندهاى آشكارم! (50)
و با خدا معبود ديگرى قرار ندهيد، كه من براى شما از سوى او بيمدهندهاى آشكارم! (51)
اين گونه است كه هيچ پيامبرى قبل از اينها بسوى قومى فرستاده نشد مگر اينكه گفتند: سخللّهاو ساحر است يا ديوانه!» (52)
آيا يكديگر را به آن سفارش مىكردند (كه همه چنين تهمتى بزنند)؟! نه، بلكه آنها قومى طغيانگرند. (53)
حال كه چنين است از آنها روى بگردان كه هرگز در خور ملامت نخواهى بود; (54)
و پيوسته تذكر ده، زيرا تذكر مؤمنان را سود مىبخشد. (55)
من جن و انس را نيافريدم جز براى اينكه عبادتم كنند (و از اين راه تكامل يابند و به من نزديك شوند)! (56)
هرگز از آنها روزى نمىخواهم، و نمىخواهم مرا اطعام كنند! (57)
خداوند روزىدهنده و صاحب قوت و قدرت است! (58)
و براى كسانى كه ستم كردند، سهم بزرگى از عذاب است همانند سهم يارانشان (از اقوام ستمگر پيشين); بنابر اين عجله نكنند! (59)
پس واى بر كسانى كه كافر شدند از روزى كه به آنها وعده داده مىشود! (60)
|
|
|
|