به نام خداوند رحمتگر مهربان
چهره در هم كشيد و روى گردانيد (1)
كه آن مرد نابينا پيش او آمد (2)
و تو چه دانى شايد او به پاكى گرايد (3)
يا پند پذيرد و اندرز سودش دهد (4)
اما آن كس كه خود را بى‏نياز مى‏پندارد (5)
تو بدو مى‏پردازى (6)
با آنكه اگر پاك نگردد بر تو [مسؤوليتى] نيست (7)
و اما آن كس كه شتابان پيش تو آمد (8)
در حالى كه [از خدا] مى‏ترسيد (9)
تو از او به ديگران مى‏پردازى (10)
زنهار [چنين مكن] اين [آيات] پندى است (11)
تا هر كه خواهد از آن پند گيرد (12)
در صحيفه‏هايى ارجمند (13)
والا و پاك‏شده (14)
به دست فرشتگانى (15)
ارجمند و نيكوكار (16)
كشته باد انسان چه ناسپاس است (17)
او را از چه چيز آفريده است (18)
از نطفه‏اى خلقش كرد و اندازه مقررش بخشيد (19)
سپس راه را بر او آسان گردانيد (20)
آنگاه به مرگش رسانيد و در قبرش نهاد (21)
سپس چون بخواهد او را برانگيزد (22)
ولى نه هنوز آنچه را به او دستور داده به جاى نياورده است (23)
پس انسان بايد به خوراك خود بنگرد (24)
كه ما آب را به صورت بارشى فرو ريختيم (25)
آنگاه زمين را با شكافتنى [لازم] شكافتيم (26)
پس در آن دانه رويانيديم (27)
و انگور و سبزى (28)
و زيتون و درخت‏خرما (29)
و باغهاى انبوه (30)
و ميوه و چراگاه (31)
[تا وسيله] استفاده شما و دامهايتان باشد (32)
پس چون فرياد گوش‏خراش دررسد (33)
روزى كه آدمى از برادرش (34)
و از مادرش و پدرش (35)
و از همسرش و پسرانش مى‏گريزد (36)
در آن روز هر كسى از آنان را كارى است كه او را به خود مشغول مى‏دارد (37)
در آن روز چهره‏هايى درخشانند (38)
خندان [و] شادانند (39)
و در آن روز چهره‏هايى است كه بر آنها غبار نشسته (40)
[و] آنها را تاريكى پوشانده است (41)
آنان همان كافران بدكارند (42)