به نام خداوند رحمتگر مهربان اى كشيده رداى شب بر سر (1) برخيز و بترسان (2) و پروردگار خود را بزرگ دار (3) و لباس خويشتن را پاك كن (4) و از پليدى دور شو (5) و منت مگذار و فزونى مطلب (6) و براى پروردگارت شكيبايى كن (7) پس چون در صور دميده شود (8) آن روز [چه] روز ناگوارى است (9) بر كافران آسان نيست (10) مرا با آنكه [او را] تنها آفريدم واگذار (11) و دارايى بسيار به او بخشيدم (12) و پسرانى آماده [به خدمت دادم] (13) و برايش [عيش خوش] آماده كردم (14) باز [هم] طمع دارد كه بيفزايم (15) ولى نه زيرا او دشمن آيات ما بود (16) به زودى او را به بالارفتن از گردنه [عذاب] وادار مىكنم (17) آرى [آن دشمن حق] انديشيد و سنجيد (18) كشته بادا چگونه [او] سنجيد (19) [آرى] كشته بادا چگونه [او] سنجيد (20) آنگاه نظر انداخت (21) سپس رو ترش نمود و چهره در هم كشيد (22) آنگاه پشت گردانيد و تكبر ورزيد (23) و گفت اين [قرآن] جز سحرى كه [به برخى] آموختهاند نيست (24) اين غير از سخن بشر نيست (25) زودا كه او را به س ق ر در آورم (26) و تو چه دانى كه آن س ق ر چيست (27) نه باقى مىگذارد و نه رها مىكند (28) پوستها را سياه مىگرداند (29) [و] بر آن [دوزخ] نوزده [نگهبان] است (30) و ما موكلان آتش را جز فرشتگان نگردانيديم و شماره آنها را جز آزمايشى براى كسانى كه كافر شدهاند قرار نداديم تا آنان كه اهل كتابند يقين به هم رسانند و ايمان كسانى كه ايمان آوردهاند افزون گردد و آنان كه كتاب به ايشان داده شده و [نيز] مؤمنان به شك نيفتند و تا كسانى كه در دلهايشان بيمارى است و كافران بگويند خدا از اين وصفكردن چه چيزى را اراده كرده است اين گونه خدا هر كه را بخواهد بيراه مىگذارد و هر كه را بخواهد هدايت مى كند و [شماره] سپاهيان پروردگارت را جز او نمىداند و اين [آيات] جز تذكارى براى بشر نيست (31) نه چنين است [كه مىپندارند] سوگند به ماه (32) و سوگند به شامگاه چون پشت كند (33) و سوگند به بامداد چون آشكار شود (34) كه آيات [قرآن] از پديدههاى بزرگ است (35) بشر را هشداردهنده است (36) هر كه از شما را كه بخواهد پيشى جويد يا بازايستد (37) هر كسى در گرو دستاورد خويش است (38) بجز ياران دست راست (39) در ميان باغها از يكديگر مىپرسند (40) درباره مجرمان (41) چه چيز شما را در آتش [سقر] درآورد (42) گويند از نمازگزاران نبوديم (43) و بينوايان را غذا نمىداديم (44) با هرزهدرايان هرزهدرايى مىكرديم (45) و روز جزا را دروغ مىشمرديم (46) تا مرگ ما در رسيد (47) از اين رو شفاعتشفاعتكنندگان به حال آنها سودى نمىبخشد (48) چرا آنها از تذكر روى گردانند (49) گويى گورخرانى رميدهاند (50) كه از مقابل شيرى فرار كردهاند (51) بلكه هر كدام از آنها انتظار دارد نامه جداگانهاى از سوى خدا براى او فرستاده شود (52) چنين نيست كه آنان مىگويند بلكه آنها از آخرت نمىترسند (53) چنين نيست كه آنها مىگويند آن قرآن يك تذكر و يادآورى است (54) هر كس بخواهد از آن پند مىگيرد (55) و هيچ كس پند نمىگيرد مگر اينكه خدا بخواهد او اهل تقوا و اهل آمرزش است (56)
|