( وَ مِنْ كَلامٍ لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ ) لَمَّا أَظْفَرَهُ اللَّهُ بِأَصْحابِ الْجَمَلِ وَ قَدْ قالَ لَهُ بَعْضُ أَصْحابِهِ: وَدِدْتُ أَنَّ أَخِى فُلاناً كانَ شاهِدَنا لِيَرى ما نَصَرَكَ اللَّهُ بِهِ عَلى أَعْدائِكَ فَقالَ لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ: أَهَوى أَخِيكَ مَعَنا؟ فَقالَ نَعَمْ، قالَ فَقَدْ شَهِدَنا: وَ لَقَدْ شَهِدَنا فِى عَسْكَرِنا هذا أَقْوامٌ فِى أَصْلابِ الرِّجالِ وَ أَرْحامِ النِّساءِ، سَيَرْعَفُ بِهِمُ الزَّمانُ، وَ يَقْوى بِهِمُ الْإِيمانُ.
پس از پيروزى بر اصحاب جمل
شركت آيندگان در پاداش گذشتگان (نقش نيت در پاداش اعمال)
امام (ع) پرسيد: آيا فكر و دل برادرت با ما بود؟ گفت: آرى امام (ع) فرمود: پس او هم در اين جنگ با ما بود، بلكه با ما در اين نبرد شريكند آنهايى كه حضور ندارند، در صلب پدران و رحم مادران مىباشند، ولى با ما همعقيده و آرمانند، به زودى متولد مىشوند، و دين و ايمان به وسيله آنان تقويت مىگردد.